2011年 Jun 27日 Monday, 7:27

Tue 24 May – Queens Of The Stone Age

9/10

De overdonderende passage van Queens Of The Stone Age vorig jaar op Pukkelpop staat nog goed in ons geheugen gegrift. Onze vreugde was dan ook groot toen de band bekend maakte te touren met zijn debuutalbum om de reissue hiervan te vieren. Toen Josh Homme & co ook nog eens zeiden dat ze dat in kleine zalen gingen doen, hadden we twee bedenkingen. Eerst en vooral was er grote vreugde, omdat de kans om QOTSA in een kleine zaal te zien niet al te vaak meer voorkomt. Ten tweede hadden we wel zo’n vermoeden dat het een huzarenstukje ging worden om tickets te bemachtigen. Profetische gedachten, zo bleek. De server van de AB kon de toestroom van bezoekers niet aan, wat tot veel frustratie zorgden van zij die machteloos voor hun scherm toekeken hoe de tickets voor hun neus verdwenen. De tickets voor het optreden in Trix waren in twee minuten de deur uit. Een tamelijk exclusieve aangelegenheid dus, maar Skyline was erbij.

De spanning steeg naarmate de wijzers op de klok tergend langzaam voorbij kropen. Voor de Queens hun ding mochten doen, was het de beurt aan het voorprogramma, The Dough Rollers. Zij brachten een goede portie rock & roll die een aantal hoofden deed meeknikken, maar ook niet meer dan dat. Veel goede wil, maar te weinig variatie om echt te kunnen boeien.

Wanneer Joey Castillo, Troy Van Leeuwen, Michael Shuman, Dean Fertita en Josh Homme het podium betreden barst de menigte uit in een gejuich om ‘u’ tegen te zeggen. Homme kijkt lichtjes glimlachend naar het publiek alvorens de heerlijk verschroeiende riff van ‘Regular John’ in te zetten. Het publiek geniet en de eerste danspasjes, de één al iets ridiculer als de ander, zijn een feit. Zonder iets te zeggen draait Homme zich om naar drummer Joey Castillo, om vervolg aan het snoeiharde ‘Avon‘ te beginnen. Hoewel Homme een week terug in een interview zei het debuutalbum beu gespeeld te zijn, merkt het publiek daar weinig van. Ook ‘If Only‘, luidkeels meegebruld, staat als een huis. Monsterjam ‘Walkin’ On The Sidewalks‘, in een ver verleden nog met Mark Lanegan en Dave Grohl uitgesponnen tot een versie van 15 minuten lang, doet het publiek goedkeurend juichen.

Het dak gaat er pas echt af bij ‘How To Handle A Rope‘. Voor de ogen van Josh Homme ontstaat de eerste moshpit van de avond. Ook het optreden van Kyuss Lives! staat nog vers in ons geheugen, en we merken toch dat het materiaal van de eerste plaat dichter bij sommige nummers van Kyuss aanleunt dan bij het latere werk van QOTSA. Dat is geen bezwaar, zeker niet wanneer ‘Mexicola‘ voor een eerste hoogtepunt zorgt. Zodra Shuman de dreigende basslijn begint te spelen en naar het publiek kijkt met een blik die onheil uitstraalt, gaat er een gejuich van herkenning door de zaal heen. Vanaf dan klinkt alles snediger en harder. Het knotsgekke ‘Hispanic Impressions‘ zorgt voor het betere elleboogwerk.

Het hoogtepunt der hoogtepunt is echter afsluiter ‘You Can’t Quit Me, Baby‘. Het nummer bouwt langzaam maar zeker op naar een héérlijke climax. “You’re solid gold, I’ll see you in hell” zingt Homme, de ene noot na de andere uit zijn snaren persend. Het is echter Joey Castillo die met de eer gaat lopen. De band volgt zijn tempoverhogingen, om uiteindelijk in een verschroeiend ritme een einde te maken aan de reguliere set.

Zoals verwacht komt de band al redelijk snel terug uit de coulissen om het bekendere werk te spelen. De band bewijst dat het ook zonder het geschreeuw van Nick Oliveri een monsterversie van ‘You Think I Ain’t Worth A Dollar But I Feel Like A Millionare‘ neer kan zetten. Het nummer deelt een kopstoot vanjewelste uit. ‘Medication‘ werkt ons met sprekend gemak op de grond. ‘Sick Sick Sick‘, de single van Era Vulgaris, trapt ons op het ritme van Joey Castillo keihard na. Met ‘Burn The Witch‘ kunnen we even op adem komen. We krijgen een flashback naar Pukkelpop wanneer Homme een fles sterke drank aan de voorste rij geeft. Met dat andere nummer van Lullabies To Paralyze, ‘Little Sister’, sluit de band zijn eerste encore af.

Wanneer we met onze gedachten al bij de eerste, o zo welkome pint zitten, moet de laatste genadeslag nog komen. Josh Homme, gewapend gitaar, keek neer op zijn volgelingen.

“For a long time, I didn’t know how to thank people. Now I know the best way to thank you all is to play.”, waarop Joey Castillo monsterhit ‘No One Knows‘ inzet. Armen vliegen in het rond, bier zweeft door de zaal, zweet valt op de grond. “Oh what you do to me, no one knows“. Wat Queens Of The Stone Age vandaag voor ons gedaan hebben, weten wij ook niet helemaal. Het enige wat we weten is dat we méér willen. Herhaling op Rock Werchter?

http://www.skylinereviews.com/index.php?p=2559

queens of the stone age
queens of the stone age
The Dough Rollers